Het enige voorspelbare aan een bevalling is dat het gaat gebeuren. Het klinkt wat ruw, maar het is waar.
Of het een natuurlijke bevalling wordt, thuis of in het ziekenhuis, met of zonder epidurale, vroeg of over tijd, etc. hebben we helemaal niet in de hand! En toch, bewust of onbewust, hebben we verwachtingen over hoe het zal verlopen. En vaak (maar zeker niet altijd!) valt het tegen.
Omdat de arbeid anders verliep dan je in gedachten had.
Omdat die golven waarover je vroedvrouw sprak in de prenatale lessen tsunami’s bleken te zijn en hoe hard je ook je best deed, je kon er niet bovenop blijven.
Omdat de mensen rondom jou (familie of zorgverleners) zich anders gedroegen dan je het had voorgesteld.
Omdat je toch die epidurale moest vragen ook al had je jezelf stiekem beloofd om het niet te doen.
Omdat die waterbevalling jou zo fijn leek en om één of andere reden mocht het toch niet. De lijst gaat door.
Ook al heb je op het einde een gezonde baby in je armen gekregen, je blijft zitten met een negatief gevoel. Dat is ok: je mag die gevoelens hebben, je mag ze voelen en uitspreken.
Wat je best niet doet, is daarmee blijven zitten. Schrijf het op, vertel het aan iedereen die wil luisteren, zwijg er niet over totdat je het een plaatsje hebt kunnen geven en op een dag geen nood meer hebt om het te vertellen.
Ben je zo ver nog niet? Kom het mij ook vertellen! Ik zal jou mijn onverdeelde aandacht en alle begrip geven.