“Ooh, mama toch!” krijg ik tegenwoordig te horen van mijn 2-jarige dochter als ik moe ben of even boos of verdrietig of … Soms gaat dat gepaard met een aaitje of een knuffel of een zoen. Heerlijk is dat! Wat geniet ik ongelooflijk veel van mijn peutertje dat steeds meer kan!
Echter was dit 2 jaar geleden niet zo. Er was voor mij weinig sprake van genieten. En ooh, wat had ik toen nood aan een luisterend en begrijpend oor! Aan iemand die mij wat antwoorden kon geven op mijn echte vragen. Maar eigenlijk had ik vooral nood aan iemand die écht, maar écht, naar mij luisterde en mijn gevoelens (h)erkende.
Ooh, wat doet zo’n baby toch met een mens! Soms al vanaf de prille dagen van de zwangerschap, soms bij een bevalling die tegenviel en zeker bij die eerste momenten, uren, dagen, weken en (2?) jaren.
Heb jij ook nood aan zo iemand? Zal ik uw luisterende oor zijn, lieve (aanstaande) mama of papa? (“Ooh, papa toch!” is hier ook vaak te horen).
Luisteren
Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij begint mij adviezen te geven,
dan doe je niet wat ik je vraag.Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij begint mij te vertellen,
waarom ik iets niet zo moet voelen als ik voel,
dan neem jij mijn gevoelens niet serieus.Als ik je vraag naar mij te luisteren,
en jij denkt dat jij iets moet doen
om mijn problemen op te lossen,
dan laat je mij in de steek,
hoe vreemd dat ook mag lijken.Dus, alsjeblieft, luister alleen maar naar me
en probeer me te begrijpen.En als je wilt praten,
‘Loving Each Other’ (Leo F. Buscaglia)
wacht dan even en ik beloof je
dat ik op mijn beurt naar jou zal luisteren.